Dziedzice część 3

To już trzeci rozdział. Co prawda pisany na szybko, ale starałam się, żeby wyszedł jak najlepszy. Trochę smuci mnie, że nikt nie zostawia po sobie śladu w postaci komentarza (nawet nie wiem, czy komuś w ogóle chce się to czytać), ale chyba będę musiała jakoś to przeboleć ;.; 

   Dwie godziny później Baekhyun wraz z Chanyeolem czekali w szpitalu. Po incydencie na plaży i po przyjeździe pogotowia, ratownicy medyczni zabrali Xiumina do szpitala. Baek nie miał innego wyjścia, jak również się tam udać. Z jednej strony martwił się o chłopaka, a z drugiej nadal źle czuł się z tym, że został okradziony.  Mimo wszystko wygrało ludzkie współczucie. Nieznajomy naprawdę nie wyglądał za dobrze w tamtej chwili.

Po dłuższym oczekiwaniu, obok nich pojawił się lekarz. Okazało się, że ten atak spowodowany był alergią i była to reakcja organizmu na mączkę. Na szczęście nie stało się nic poważnego. Medycy stwierdzili, że za góra trzy dni powinien dojść do siebie i odzyskać siły.

- Dlaczego miałeś to ze sobą?- Zapytał Chanyeol, gdy lekarza nie było już w zasięgu wzroku.

- Sądzisz, że to moja wina? Przecież to twój przyjaciel mnie okradł! – Baekhyun czuł się zirytowany tym, że teraz cała wina spadnie na niego. – To ja tu jestem poszkodowany gdybyś zapomniał.

- Zawracasz mi tylko głowę. – Odwrócił się i udał w stronę sali, w której leżał Xiumin. Baekhyun patrzył w jego stronę jeszcze przez krótką chwilę, dopóki nie dostrzegł obok siebie dobrze zbudowanego, czarnoskórego policjanta.

- Czy to pana? – Zapytał trzymając w dłoni woreczek z białym proszkiem.

- Tak…  Ale to tylko mączka fasolowa do jedzenia. To nie są narkotyki, ani nic takiego. – Od razu zaczął się usprawiedliwiać.  Bał się, że to nieporozumienie może spowodować duże zamieszanie.

- Być może, ale nadal musimy to sprawdzić. – Mężczyzna miał wyraz twarzy, jakby nic go nie obchodziło i widocznie nie miał zamiaru zmieniać zdania. – Niech poda mi pan swój adres.

- Adres? Nie pochodzę stąd, jestem Koreańczykiem.

– W takim razie proszę paszport. – Baekhyun bez chwili zawahania wyjął go ze swojego plecaka i podał policjantowi. – Gdzie się zatrzymujesz? Chyba nie jesteś tu nielegalnie.

Byun powoli zaczynał być coraz bardziej zestresowany. Nigdy nie był w takiej sytuacji, a na dodatek został zalany masą pytań.

- W porządku, kochanie. – Baekhyun po chwili poczuł, że ktoś oplata go swoim ramieniem. To wywołało u niego ogromny szok. Po pierwsze, ktoś nagle go obejmuje, a po drugie nazywa w taki sposób.  – To mój chłopak, nie ma powodów do obaw. Przyjechał tu tylko na kilka dni – Zauważył, że osobą będącą zdecydowanie za blisko jest Chanyeol. Zaczął rozmawiać z policjantem jak gdyby nigdy nic i na dodatek udawał, że byli parą. Co było nie tak z tym chłopakiem? Przecież oni nawet się nie znali. Sądził, że już nic nie mogło go zaskoczyć, ale widocznie się pomylił.

- Długo się nie widzieliśmy, Chanyeol. Mogłem się spodziewać, że jesteś w to zamieszany.

- Tak czy inaczej, to nie są narkotyki i bardzo dobrze o tym wiesz.

- Co z tego? Nawet, jeśli początkowo tak myślałem, to jeśli zjawiłeś się ty, to nabrałem większych podejrzeń. – Schował dokumenty do kieszeni. – Na razie zatrzymam sobie paszport twojego chłopaka i poczekamy na wyniki.

Czarnoskóry mężczyzna wyciągnął swoją wizytówkę i podał ją Baekhunowi. – Na razie nigdzie nie wyjeżdżaj. Dam znać, gdy będzie coś wiadomo. – Odwrócił się w przeciwną stronę i ruszył schodami w dół w stronę głównej ulicy.

- Kiedy odzyskam swój paszport? – Skierował swoje pytanie w stronę Chanyeola, który widocznie nie przejął się jego sytuacją. Można było wywnioskować to po jego postawie i sposobie mówienia. 

- W odpowiednim czasie.

- Czyli kiedy dokładnie? - Brak dokumentów był w tamtej chwili jego największym problemem, ponieważ bez nich nie mógł wrócić do swojego kraju. 

- Kiedy ten czas nadejdzie.

- Dobra, nieważne.. – Baekhyun wiedział, że nie dowie się niczego konkretnego, więc stwierdził, że w tej sytuacji lepiej odpuścić. I tak nic by z niego nie wyciągnął, a jedynie popsułby sobie nerwy. 

Po kilkusekundowej ciszy, Chanyeol zwrócił się do niższego chłopaka.- Masz zamiar tak tu sterczeć? Gdzie jest twój dom? - Widząc jego nieufne spojrzenie od razu zaczął kontynuować. -  Muszę to wiedzieć, żeby dać ci znać, kiedy zadzwoni policjant, a wcześniej mówiłeś, że nie masz telefonu.

- Oh, właśnie. Pożyczysz mi na chwilę swój telefon? W okolicy mieszka mój brat.

- I sądzisz, że odbierze po takiej kłótni i przywita cię z otwartymi ramionami. – Dodał nieco sarkastycznie.

Byun był zaskoczony tym, że chłopak wiedział o tej małej sprzeczce z bratem. Bądź co bądź kłócili się na środku ulicy, tuż przy barze, ale mimo to nie sądził, że ktoś mógłby zwrócić na nich wtedy uwagę. I ten ktoś będzie z nim teraz rozmawiał. 

- Chyba nie chcesz do niego teraz dzwonić i zostać na noc?

- To nie twoja sprawa. – Powiedział po chwili zawahania. Wiedział, że pójście do Chena nie było najlepszym rozwiązaniem, ale nie miał innej opcji. On był jedyną osobą w Stanach, którą znał. Hotel też nie wchodził w opcję, bo po prostu za dużo by go to kosztowało. - Powinieneś po prostu odwieźć mnie do domu. Zapłacę ci za to. 

- Jak masz zamiar poradzić sobie w życiu, skoro wszystko chcesz załatwiać kasą? – Chanyeol ustał nieco swobodniej i spojrzał w oczy towarzysza. – Masz jej aż tak dużo? - Był nieco rozbawiony jego postawą. Nie wyglądał na osobę, która może sobie szastać kasą na lewo i prawo, a tu nagle oferuje mu pieniądze w zamian za podwózkę.

- Miałem nadzieję, że po prostu sobie pójdziesz…

Chanyeol już nie dopowiedział.  Jedynie złapał za jego dłoń i skierowali się w stronę zaparkowanego samochodu. Podróż trwała tylko kilkanaście minut i minęła im w prawie zupełnej ciszy. Chanyeol skupiony był na drodze i prowadzeniu pojazdu, a Byun po tym, jak podał adres zajął się podziwianiem przemijających budynków i obserwowaniem przechodniów.

Wprowadziłam małe poprawki do tego rozdziału, bo w niektórych momentach było to niezrozumiałe. 

                                                                                  ~ Suigintou